İyi çocuklardık biz;
Tıpkı tüm çocuklar gibi…
Arabaların az olduğu faytonların çok olduğu zamanlarda…
Hani herkesin buzdolabının olmadığı,yiyeceklerin telli dolaplarda saklandığı zamanlarda…
Yaramazdık belki ama iyi çocuklardık biz…
Amcanın elini öp oğlum…Teyzenin elini öp kızım,büyüklerin eli öpülür ! diye tembihlenen zamanlarda çocuktuk biz…
Kimsede yoktu ki bizde olsun denilen,
Bilgisayarların,cep telefonlarının olmadığı,ısrarla istediğimiz rüyalara giren tek şeyimizin bisiklet olduğu zamanlarda çocuktuk…
Yaramazdık belki ama iyi çocuklardık biz…
Evden getirdiğimiz yağlı ekmekleri,poğaçaları paylaşmasını bilirdik.Hatta lokmamız yere düşünce,onu yerden alıp üç kere öpüp kuşlar yesin diye kenara koyardık…susayınca aynı çeşmenin musluğuna ağzımızı dayardık çekinmeden…
Özenirdik belki zengin çocuklarına ama asla kıskanmazdık. Onlar da öyleydi;iyi giyinirlerdi ama asla zenginlik taslamazdılar. Ortak yanımız çoktu.çünkü biz beraber oynamasını bilen,beraber yemesini bilen,kavga etsekte beş dakika sonra barışan iyi çocuklardık biz…
Yakan top oynardık.Kızlara ayıp olmasın diye vurulup hemen yanardık. Çok hırslıydılar maşallah ama biz onları hiç yenmezdik bilerek…
İp atlardık türlü türlü…tombik oynardık kiremitleri üst üste dizerek. Çelik çomak da vardı unutmadan…Saklambaç oynardık,körebe ve bir de mendil kapmaca…Ha birde çizgi oynardık. Genelde kızlar iyi oynardı ama biz de oynardık. Boyum küçüktü beşleri oynarken zorlanırdım…
Yaramazdık belki ama İyi çocuklardık biz…
Sokak ortasında top oynardık. Taştan kalemiz,naylondan topumuz vardı,dikenlere değdikçe patlardı da doğru belli bir maç oynayamazdık. ESEM ayakkabılarının lüks sayıldığı zamanlarda,bezden PANTER marka ayakkabım vardı.(çoğu arkadaşımın ayağında kara lastik vardı ya nankörlük etmiyeyim) Çok sertti topa vurdukça parmaklarımız acırdı. Ama gene vazgeçmezdik oynamaktan. Arabalar geçerdi oyun oynarken sahamızdan. Öküz arabası hızlı geçsin diye arkadan iterdik …çocukluk işte. Top görünmeyecek kadar karanlıkta oynardık. Oyun oynamaktan başka lüksümüz yoktu çünkü akşamları seyredecek televizyonumuz,elimizden saatlerce bırakmayacağımız lap topumuz da yoktu. Kitap okumak iyi alışkanlıktı.
Yaramazdık belki ama iyi çocuklardık…
Mahallemizin çocukları kardeşimiz,yandan bakmak ne kelime;kızları namusumuzdu…
Bu oyunlar beraber geçirilen vakitler yıllar süren dostluğun kardeşliğin sağlam temeliydi.
Oynarken;kazanmanın yanında kaybetmeyi,sevinmenin yanında üzülmeyi ama hepsinden önemlisi;yarın da siz bizi yenersiniz,ödeşiriz!demey
Bırakın oynasın çocuklar büyüklerin kavgasına inat saatlerce…şimdilerde ana babaların yaptığı gibi
-alalım bilgisayar da evden çıkmasın kimseyle takılmasın,demeyin.!
-alalım bilgisayar da evden çıkmasın kimseyle takılmasın,demeyin.!
Aynı havayı koklasınlar ara sıra kavga etseler de oynasınlar beraberce…öğrensinler herşeyi yaşayarak..
Sadece ders çalışsın,herkesten başarılı olsun,yıllarca dersaneye gitsin demeyin…Labaratuar ve ev çocukları duygusuz ve hissiz oluyorlar. Evet,okul da önemli hem de çok önemli belki ama;lütfen,çocukların fabrika ayarlarınla fazla oynamayalım…Bırakalım çocuk kalsınlar ve bıkana kadar oynasınlar…
ve bozmayalım onları kötü örnek olarak …
Yaramazlık yapsalar da tüm çocuklar iyi çocuklardır…Tıpkı bizim çocukluğumuzda olduğu gibi…
